Het is angstig stil in het kippenhok: de anders zo levendige kipjes zijn lusteloos en ze doen geen stap naar buiten want hun grote haan ontbreekt en dan gebeurt er weinig meer. In huis is de stemming niet veel beter, het gevoel van gemis overheerst. Wat te doen zonder prachthaan Barry?
Nog maar een paar dagen geleden kwamen ze ’s ochtends opgewekt aanscharrelen, de lange weg van het kippenhok langs de kas en de stal en de put op weg naar de tuin, waar ze de dag doorbrengen: Barry en zijn vier kipjes, twee bruin en twee wit, links en rechts een grassprietje wegpikkend, bij het naderen van de tuin steeds meer gefocust en uiteindelijk vaak op een holletje naar de zaden van de vogelvoederplaats en de eetbakjes die ik heb klaargezet. Maar de altijd aanwezige, parate, waakzame, zorgzame en onmisbare Barry is er niet meer, wat ondenkbaar leek is gebeurd en zonder hem is hier niets meer hetzelfde, voor de kipjes en voor ons.
Grondig mis
Prachthaan Barry gunde alle hapjes aan zijn kipjes: soms leek hij pas ’s avonds aan eten toe te komen, als de kipjes niet meer hoefden. Altijd hield hij de lucht in de gaten, vanwege roofvogels. Bij een ziek kipje kon hij waken, weken achtereen, een wonder dat hij het zelf overleefde. Hij was vriendelijk en zachtzinnig en begripvol: als een kipje zich liet vastpakken voor de dierenarts keek hij toe. Pas toen een kipje in mijn handen in paniek raakte kwam hij in actie en sindsdien bekeek ik hem met nog meer respect: twee keer geraakt in mijn arm met zijn harde snavel werd ik er dagen aan herinnerd. Ook toen ging hij niet tot het uiterste, want hij gebruikte niet zijn sporen. We doen dit samen, voor de kipjes zorgen, heb ik altijd gedacht en dat gevoel werd sterker als hij een waarderend geluid maakte als ik wat lekkers had gebracht.
We kwamen zaterdagavond thuis in het donker en ik deed het luikje van het kippenhok dicht en het hek van de groententuin als extra bescherming tegen vossen, alles zonder de kipjes te storen: de witte kipjes waren vaag zichtbaar op de stok dus alles leek goed. Maar zondagochtend is het stil bij het naderen van het kippenhok, Barry laat niet zijn bastoon horen en de kipjes schieten niet door het luikje naar buiten en wat niemand voor mogelijk had gehouden: Barry ontbreekt. Echt waar? Drie keer zoeken, kijk ik wel goed? Hij is er echt niet, niet in het hokje, niet in de groententuin of in de kas. Aan het eind van de middag is hij dus niet met de kipjes teruggekomen om te gaan slapen. Er is iets grondig mis, zoveel is duidelijk.
Over het hek gegooid
Prachthaan Barry woonde hier al vóór ons: door het hek turend naar het verlaten huis en terrein zagen we twee hanen lopen, door ons al snel Bram en Barry genoemd, naar onze twee makelaars. Ze ontliepen ons, gingen dichtbij huis slapen in een boom op vijf of zes meter hoogte en redden zich prima. Volgens de buurt waren ze over het hek gegooid: vaak wil iemand een haan kwijt. Bram werd al snel gegrepen door een roofdier, waarna Barry ons opzocht. Toen we hem van kipjes voorzagen had hij zijn bestemming bereikt.
Zonder hem ondernemen ze niet de dagelijkse tocht door de tuin, langs de oprijlaan, langs de houtwal, in de wei, de bodem openkrabbend op zoek naar insecten en kuilen gravend om eindeloos te wentelen in droog zand. Ze koesteren zich in de zon, plukken en ordenen hun veren en vallen zachtjes in slaap om bij te komen van de energie die zo’n dag kan kosten. Door mist en kou en vaak zelfs regen laten ze zich niet weerhouden maar zonder Barry blijven de kipjes binnen. Het hardgekookte eitje, normaal een lekkernij, maken ze zwijgend soldaat. Konden we het aan zien komen?
Niet op stok
Hij zat niet meer op stok, toen hij in de rui ging en de rui voorbij herstelde dat niet, dat was gek. Laatst kwam hij me tegemoet, radeloos zo te zien: hij was de bruine kipjes kwijt. We zoeken ze samen, zei ik en het kwam snel goed: ze zaten al in het hok, bij uitzondering eerder dan de witte kipjes. Zijn laatste avond, bleek het achteraf te zijn, kwam ik net binnen toen de kipjes bezig waren hun plekjes te maken op planken en stokken. Barry had, vanaf zijn lagere positie van de afgelopen maanden, een heel verhaal tegen ze zoals ik eigenlijk nooit had gehoord. Wat ging er in hem om? Meestal hadden we dat goed door, soms niet, maar altijd voelden we ons met hem verbonden.
Barry is zondagochtend, afwezig in het hok, vlot gevonden, in de tuin, met wat veren om zich heen. Eega reconstrueert de gebeurtenissen rond haar Barremans: in de middag in het harnas gestorven op zijn favoriete plek tussen de kipjes, vervolgens ’s nachts al aangevreten door een marter. Wat we niet zullen weten is hoe zijn eind is geweest of hoe de kipjes hebben gereageerd. Ze hebben wel zelf het hok opgezocht. We hebben hem snel begraven, nog niet wetend dat de kipjes de tuin zonder hem niet opzoeken. Zijn wij niet direct toe aan een volgende haan, de kipjes hebben hem nodig, dus dat brengen we op gang. Maar het is hier heel erg november, donker, koud en leeg zonder Barry en de kipjes om het huis. Arme Barry, hij was één van ons.
Comments