Dat prachthaan Barry de hele dag hapjes zoekt voor zijn kipjes en alle lekkers laat passeren tot zij hebben gegeten, is kennelijk voor een haan niet uniek maar zijn empathie en zijn vertrouwen, die zijn bijzonder: hij speelde er direct op in dat zijn nieuwe kipjes graag groen eten en hij gaat er zonder meer van uit dat we het goed met de beestjes voor hebben. Pakken wij een protesterend kipje op, dan kijkt hij geduldig toe en dierenarts Paul, alert vanwege botsingen met agressieve hanen, kan een ziek kipje ongestoord onderzoeken. Barry leert ons nog maar eens: dieren zijn individuen, ze onder­schei­den zich van soort­genoten en hebben een eigen karakter. De haan en de kipjes en Poes, maar ook de eekhoorns, de hazen, de egels, de insecten en vlinders, de vele soorten vogels: zij wonen hier samen met ons, elk naar zijn aard en wij weten ons elke dag onderdeel van een groter geheel.

Verontrust kwakend kipje

Zo was het steevast kipje Gloria (met het schuine kammetje) dat elke ochtend met haar kopje in het emmertje met legbrokjes dook en na wat hapjes ophield: ze wist dat ik daarna een handje over de grond verspreid. Het was kipje Gerda dat op het hokje fladderde, zo graag wilde ze eten. En kipje Daisy (aka Speedy Gonzales) wiekt zich door een open raam naar binnen, tot verrassing van eega, die haar laat doorlopen naar de bibliotheek, waar Poes en ik het tweetal zien binnenkomen alsof het zo hoort. Door mijn keuken verlaat ze het huis, een verontrust kwakend kipje Madelief in de tuin: wat doe je nou! Toet toet, zegt Daisy nu. Inmiddels is het zover dat ze buiten over de stenen venster­banken loopt, haar snavel tikkend tegen de ruiten. Food obsessed, is de diagnose van eega.

Poes is in het wild geboren en was nooit onze Poes geworden als ze niet nieuwsgieriger was en meer durfde dan haar broertje en zusje. Ze blijft een buitenkat en vindt deuren iets voor mensen. Die ope­n­en wij gezwind voor haar want zij weigert daar elke rol in, hoezeer eega het ook voordoet. We moeten er niet aan denken hoe we haar door een kattenluikje zouden moeten krijgen. Doen we iets anders dan ze gewend is, dan gaat ze in opperste verwarring midden op tafel liggen. Zelf is ze voor­spel­baar: hoe lang we haar ook niet gezien hebben, bij regen wil ze ineens naar binnen, liefst met modderpoten over een schone keuken­vloer. En dan, na brokjes, een heerlijke stoel in, van opzij over de armleuning: opge­staan is plaatsje vergaan, dat lekker warme plekje is voor Poes.

Leven en streven

Zo leeft en streeft het op ons terrein. Gek kipje Daisy legt in haar hokje een ei. Haan Barry waakt fier over zijn scharrelende kipjes. Een merel trekt een worm uit het gazon. Koolmezen vliegen met snelle prpr vleugeltjes af en aan met de zaden die we om het huis uitzetten. Een eekhoorn onderzoekt in zijn pootjes een noot, razendsnel ronddraaiend. In het bos komen spontaan dennetjes, sparretjes, hulst, eikjes en vogelkers op en in de door paarden uitgesleten sporen snelle berkjes bij honderden. Het zoemt er overal van de insec­ten en de haas hopt weg als we te dichtbij komen. Poes tuurt naar een verhoopte muis. In de singels groeien de duizenden stuks nieuw bosplantsoen gestaag naar elkaar toe, geholpen door eindelijk weer een nat jaar.

Het ooit uit een afvalbak geredde mini-appelboompje draagt dankbaar vier gave appeltjes. Straks hebben de eekhoorns het druk met begraven van de tamme kastanjes, nog even aan de boom. Besjes zijn rood, vlier wordt donker en bladeren kleuren al rood en geel en bruin. Het wordt vroeger donker en soms lijkt het al november: loodgrijze lucht, alle kleur trekt weg, geen zuchtje wind, alles staat stil. De natuur bereidt zich voor op de kale winter maar we zien ook al voorjaar: de rododen­drons dragen veelbelovende bloemknoppen. In de nacht roepen mannetje en vrouwtje bosuil elkaar, op weg naar de nieuwe generatie in het nieuwe jaar. En ik blijf schrijven: binnenkort krijgen we er twee kipjes bij!