Nu eet Barry ineens groene blaadjes. Onze empathische prachthaan heeft de twee nieuwe kipjes amper gezien of hij heeft al door dat ze gek zijn op vers groen. Dus dat biedt hij ze aan (maar dat hebben ze niet door) en hij eet het tot onze verrassing ook zelf. Hij is erg toe aan actieve kipjes: weken heeft hij binnen gezeten, wakend bij het zieke kipje Berthie en bij het zieke kipje Gerda en langzaam sijpelden elk initiatief en elke levensvreugde uit hem weg. Toen Gerda alleen overbleef stond voor ons vast: nieuwe kipjes zijn nodig, maar dat konden we een verzwakte Gerda niet aandoen. Als ze eindelijk opkrabbelt gaan we twee laag-in-de-pikorde kipjes halen in Ochten.

Red een legkip

We wisten het maar schrikken toch: ze zijn mager en bleek, hun kammetjes hangen, ze hebben kale plekken en hun vleugels zijn meer pen dan veer. ‘Red een legkip’ redt legkippen uit de bio-industrie van vergassing in Polen(!), kalefatert ze op en biedt ze aan voor adoptie. De arme kipjes leggen geforceerd 12 tot 14 maanden lang vrijwel elke dag een ei en zijn met duizenden opgesloten zonder enige ruimte voor natuurlijk gedrag. We nemen ze mee uit de opvang en houden ze thuis eerst apart, met een opgewonden Barry dicht op het hek en kipje Gerda op enige afstand. Dochterlief broedt nog op passende namen als eega haar passeert en beslist: Daisy en Madelief. Ze is ‘disgusted’ en vindt de namen ‘vreselijk’.

Kipje Daisy onderwerpt zich aan oudgediende Gerda, letterlijk met het kopje laag en gaat vervolgens haar eigen gang. Madelief gaat de strijd aan: ze pikt een geschrokken kakelende Gerda. Maar de tweede keer biedt Gerda verzet. De girl fight duurt heel kort: Barry springt er met zijn volle gewicht tussen. En als Madelief zich tegen Barry denkt te kunnen keren rekent hij met dat misverstand effectief af. Voorlopig heeft Gerda het pleit gewonnen. Toch verkeert Barry het meest met Madelief en houdt Gerda zich afzijdig. Wij volgen de verwikkelingen en vragen ons af: kan dat samengaan, liefje van de haan maar onderling niet bovenaan de pikorde?

Grote roerganger

Kipjes Daisy en Madelief hebben niet door dat Barry hen hapjes aanbiedt en dat maakt hem wanhopig. Ze lopen ook niet met de grote roerganger mee. Afkomst verraadt zich niet: een harde ondergrond gewend leggen ze zich in de zon op het terras, niet in de aarde zoals ons eerste viertal (onze wilde Poes, gewend aan aarde, legde zich, voor het eerst binnen, juist te slapen in een grote plantenpot). Barry en Gerda nemen gewoonten over: ze happen nu ook blaadjes en gaan ook op tegels liggen.

Langzaam krijgt Barry greep op ze en wij bevorderen dat ze niet bij kippenhok en groentetuin blijven hangen en, desnoods met eene aanmerkelijke luchtreis, dat Gerda aansluiting vindt bij haar soortgenoten. De derde avond slapen de nieuwe kipjes niet meer in hun eigen hok maar delen ze spontaan de ruimte met Barry en Gerda. Er komt rust in het kippenhok, herinneringen aan de legbatterij vervagen en als ze in de tuin om ons heen scharrelen wordt het langzaam zoals het hoort, iedereen voorzichtig gelukkig.